Δανειστική Βιβλιοθήκη

Οι ενδιαφερόμενες και οι ενδιαφερόμενοι έχουν τη δυνατότητα, κατά τις ημέρες και ώρες πραγματοποίησης των Σεμιναρίων μας, να δανείζονται βιβλία από την υπεύθυνη της Βιβλιοθήκης, κ. Ελένη Σπινέλη.

Τα προς δανεισμό βιβλία είναι αξιόλογα και αφορούν τις εξής περιοχές του επιστητού: φιλοσοφία, ιστορία, κοινωνιολογία, πολιτική οικονομία κ.ά.. 

Ορισμένα βιβλία είναι σπάνια και έχουν αποσυρθεί από τα βιβλιοπωλεία εδώ και αρκετά χρόνια.

Τα βιβλία δανείζονται για 15-30 ημέρες.

Προτάσεις - Παρουσιάσεις Βιβλίων

Ο Γιάννης Βεντούρας είναι οικονομολόγος. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959 και σπούδασε στο οικονομικό τμήμα της σχολής ΝΟΕ του ΑΠΘ. Εργάστηκε ως οικονομικός διευθυντής και οικονομικός σύμβουλος εταιρειών και έτσι μελέτησε από τα «μέσα» το καπιταλιστικό σύστημα.

Υπάρχουν οικονομολόγοι οι οποίοι κατέχουν τη θεωρία της οικονομίας και ως εκ τούτου την εφαρμόζουν στους χώρους της δουλειάς τους και προς όφελος των επιχειρηματικών ομίλων και εταιρειών, μέσα στα πλαίσια λειτουργίας του καπιταλιστικού συστήματος.

Ελάχιστοι, όμως, είναι οι οικονομολόγοι οι οποίοι κατέχουν και την οικονομία του σοσιαλισμού/κομμουνισμού και ως εκ τούτου έχουν την επιστημονική επάρκεια και δυνατότητα να μπορούν ν' αξιολογήσουν και να συγκρίνουν τα δύο αντίθετα και αντίπαλα οικονομικά συστήματα.

Ένας από αυτούς είναι και ο οικονομολόγος και συγγραφέας Γιάννης Βεντούρας, ο οποίος -εκτός από την επιστημονική επάρκεια- έχει το ταλέντο του αφηγητή, του καλού συγγραφέα και «δασκάλου», ώστε να μπορεί να μεταδώσει τις γνώσεις του εκλαϊκευμένα στους αναγνώστες ή ακροατές του, με μεγάλη επιτυχία.

Αυτό το διαπίστωσαν την περασμένη ακαδημαϊκή χρονιά οι φοιτητές του Λαϊκού Πανεπιστημίου Αγ. Δημητρίου & Νοτίων Προαστίων, όταν ο Γιάννης Βεντούρας πραγματοποίησε εκεί μαθήματα Πολιτικής Οικονομίας, αλλά και κατά την επόμενη ακαδημαϊκή χρονιά όταν δίδαξε στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο "ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ".  Έτσι, κάποιοι που δεν ήξεραν από οικονομία και πολιτική οικονομία, κατόρθωσαν να κατανοήσουν ορισμένες ειδικές γνώσεις, παρακολουθώντας από τη μια τα μαθήματά του και διαβάζοντας από την άλλη το συγκεκριμένο βιβλίο του, αλλά και το βιβλίο του Σεγκάλ, Πολιτική Οικονομία.

Με το γενικό τίτλο «Μπαμπά γιατί;» θ' ακολουθήσουν και άλλα βιβλία που σχετίζονται με την Ιστορία, την Κοινωνιολογία, την Πολιτική Οικονομία κ.ο.κ., ώστε να δοθεί η ευκαιρία στους φιλομαθείς αναγνώστες ν' αποσαφηνίσουν δυσνόητες έννοιες, να κατανοήσουν θεωρητικά και πρακτικά επιστημονικά ζητήματα, τα οποία απέφυγε συστηματικά να κάνει το αστικό κράτος, μέσα από την αστική εκπαίδευση, με αποτέλεσμα να μείνουμε σχεδόν όλοι μας επιστημονικά ημιμαθείς, με διαστρεβλώσεις, ελλείψεις και αδυναμίες σε όλα τα επιστημονικά πεδία. Η συσκότιση και ο αποπροσανατολισμός είναι, βέβαια, στόχοι του αστικού συστήματος, ώστε η εργατική τάξη και τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα να μην έχουν τη δυνατότητα ορθολογικής και αντικειμενικής επιστημονικής ερμηνείας των κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών φαινομένων, με αποτέλεσμα ν' αναπαράγεται και να διατηρείται επ' αόριστο το ίδιο το σύστημα προς όφελος της αστικής εξουσίας και σε βάρος του λαού.

Ο συγγραφέας αρχικά αναλύει την έννοια «διαχειριστική εξουσία», της οποίας τη σημασία οι περισσότεροι δε γνωρίζουμε ή δεν έχουμε σκεφτεί. Στη συνέχεια αναλύει διάφορες έννοιες που αφορούν την «Ανώνυμη (μετοχική) Εταιρεία»: «Το Διοικητικό Συμβούλιο», τη «συμμετοχή των εργαζομένων στο Δ.Σ.», θέτοντας τον προβληματισμό «Αν μου χάριζαν ένα... εργοστάσιο». Αναλύει, επίσης, θεωρητικά, αλλά κυρίως με παραδείγματα, επιμέρους έννοιες του θέματος «Εξουσία και Κυβέρνηση»: «Το Κράτος», «Η Κυβέρνηση», «Τα κόμματα», διερευνώντας τα ζητήματα: «Είναι οι κομμουνιστές "αριστεροί";», «Η συμμετοχή στην κυβέρνηση», «Η ελληνική περίπτωση» και «... η πείρα του Κ.Κ.Ε.». Ανακεφαλαιώνει, με κάποια συμπεράσματα, δημιουργώντας πολλαπλούς προβληματισμούς στον αναγνώστη, με μεθοδικότητα και συγκεκριμένη στοχοθεσία.

Ένα βιβλίο, το οποίο είναι ευκολοδιάβαστο, ευχάριστο, χρήσιμο κοινωνικά και πολιτικά.

Του ευχόμαστε να συνεχίσει να γράφει και άλλα βιβλία για τη σειρά «Μπαμπά γιατί;», με την ίδια μεθοδολογία, εκλαϊκευτική προσέγγιση, με χιούμορ που δημιουργεί ευχάριστη διάθεση στον αναγνώστη. Πρόκειται για κοινωνική προσφορά και απόδειξη πως το επιστημονικό βιβλίο είναι δυνατό να φτάσει στα χέρια της εργατικής τάξης και των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων εύκολα, δημιουργικά και παραγωγικά για την εξέλιξη και καλλιέργεια της πολιτικής σκέψης μας, η οποία βάλλεται και επιχειρείται να καταστραφεί από την αστική τάξη, συστηματικά με σαφείς επιδιώξεις και στόχους.

Το συγγραφέα απασχόλησε πολύ το ζήτημα που δημιουργήθηκε στις εθνικές εκλογές του 2012. Τότε δημιουργήθηκε αφόρητη πίεση στο ΚΚΕ για να συνεργαστεί συμμετέχοντας σε μια «αριστερή» κυβέρνηση. Την άρνησή του το ΚΚΕ την «πλήρωσε» τότε με την απώλεια περίπου 200 χιλ. ψήφων. Όμως η συνεπέστατη με την ιδεολογία και το πρόγραμμά του εκείνη στάση του ΚΚΕ, το δικαίωσε πανηγυρικά. Ο συγγραφέας παραθέτει στοιχεία και επιχειρήματα, τα οποία πείθουν κάθε καλοπροαίρετο αναγνώστη και υπάρχει αδήριτη η ανάγκη να μελετηθούν από το ευρύ κοινό.

Ο Γιάννης Βεντούρας μελέτησε επισταμένα και διεξοδικά το ζήτημα και μέσα από το υπέροχο βιβλίο του έδωσε πειστικές απαντήσεις, μ' επιστημονικό τρόπο, με λογική επιχειρηματολογία, με πολιτική σοβαρότητα, όλα στηριγμένα στα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Άλλωστε, αν ο επιστήμονας, ο καλλιτέχνης, ο δημοσιογράφος, ο συγγραφέας, ο διανοούμενος δεν υπηρετεί με τις επιστημονικές γνώσεις του, την τέχνη του, το λόγο του και τα βιβλία του τα συμφέροντα των ανέργων, των φτωχών, των εκμεταλλευόμενων, των δυστυχισμένων, τότε γίνεται εκούσια ή ακούσια προδότης της τάξης του και «γενίτσαρος», μια και η συντριπτική πλειοψηφία ανήκουμε σε λαϊκά κοινωνικά στρώματα, στην αγροτιά και στην εργατιά, ιδιαίτερα.

Ας διαβάσουμε κάποια συμπεράσματα του συγγραφέα, ως δείγμα ύφους και γραφής:

«ΟΙ ΚΑΤΟΧΟΙ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ είναι αυτοί που έχουν ΠΛΗΡΗ (οικονομική) ΕΞΟΥΣΙΑ, τόσο σε αυτά όσο και στο ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ.»

«Ο καπιταλιστής, στα πλαίσια της επιχείρησής του, χρειάζεται οπωσδήποτε έναν ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥ για να μπορεί να ελέγχει και να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους που έχει στη δούλεψή του. Σε επίπεδο μιας χώρας το σύνολο των καπιταλιστών, δηλαδή η Αστική Τάξη, χρειάζεται έναν αντίστοιχο μηχανισμό για να επιβάλλει την Εξουσία της συνολικά στην Εργατική Τάξη. Αυτός ο πολύπλοκος μηχανισμός είναι ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ, το ΚΡΑΤΟΣ.» κ.ά.

Κι ένα τελευταίο δείγμα γραφής: «Η καπιταλιστική ανάπτυξη είναι επιθυμητή από τους κεφαλαιοκράτες επειδή αυτή φέρνει αύξηση των κερδών των καπιταλιστών. Για το λαό όμως, καπιταλιστική ΑΝΑΠΤΥΞΗ σημαίνει μείωση μισθών, μείωση συντάξεων, αύξηση φορολογίας, μείωση παροχών υγείας, μείωση δυνατότητας διακοπών και ψυχαγωγίας και γενικά, μείωση του βιοτικού τους επιπέδου.»

Ας στηρίξουμε μια τέτοιου είδους προσπάθεια για παροχή επιστημονικών γνώσεων με ευχάριστο και εκλαϊκευμένο τρόπο, για την ανάπτυξη της πολιτικής κρίσης και σκέψης μας, στοιχείο λίαν απαραίτητο στους δύσκολους και πονηρούς καιρούς που ζούμε.

Το συστήνω ιδιαίτερα σε εφήβους και νέους ηλικίας 16-30 χρόνων, αλλά και σε κάθε ενήλικο φιλομαθή αναγνώστη.

* Δρ. Θανάσης Ν. Καραγιάννης

e-mail:thkaragia@gmail.com

https://thkaragia.wix.com/main

Χρήστος Δημούλας, Οι λαϊκατδήδες. Ποίηση

Παρουσιάζει ο Θανάσης Ν. Καραγιάννης

Ο Χρήστος Δημούλας είναι ένας νέος άνθρωπος, που αγωνίζεται για το μεροκάματο, με μια αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια. Με ψηλά το κεφάλι, μακριά από τις σύγχρονες σειρήνες της αστικής διανόησης, δίπλα και μαζί με την εργατική τάξη και τους ταξικούς αγώνες της, μπροστάρης για τη μόρφωση των λαϊκών στρωμάτων, τρέχει ολημερίς -μετά την επίπονη δουλειά του- αν και κουρασμένος, στις πολιτιστικές εκδηλώσεις, στις πολιτικές μαζώξεις, στα συλλαλητήρια, για να επιτελέσει το προσωπικό του χρέος απέναντι στους συνανθρώπους του. Δεν το βάζει κάτω. Στο ένα χέρι το βιβλίο και στο άλλο τη γραφίδα του, πολεμάει, μαζί με τους συναγωνιστές του, τον ταξικό μας εχθρό, με όπλο την ποίηση, αλλά ενίοτε και τον πεζό λόγο.

Στην ποίηση έχει μια ευχέρεια. Σκαρώνει στίχους και ποιήματα άλλοτε με ομοιοκαταληξία και άλλοτε σε ελεύθερο στίχο, ο οποίος όμως διαθέτει ρυθμό. Ο ρυθμός των ποιημάτων του είναι πηγαίος, όπως πηγαία και γνήσια είναι τα συναισθήματά του και η πολιτική σκέψη του. Μια σκέψη αρκετά καλλιεργημένη, γαλουχημένη από τον ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό, δεν ξεφεύγει σε περιττολογίες και δε χρησιμοποιεί ασκόπως το δευτερεύον και το επιμέρους. Στοχεύει στο κοινωνικά κύριο και καθοριστικό, με λυρισμό ή ρεαλισμό, και σχεδόν πάντοτε περιφέρεται και επικεντρώνει στον άνθρωπο και στην ευτυχία του, στον εργαζόμενο ή στον άνεργο και στα προβλήματά του. Καυτηριάζει το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Ο στίχος του σαλπίζει με τέχνη τον αγώνα και την επανάσταση. Επιδιώκει τον ξεσηκωμό για τη δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας, δίκαιης και ειρηνικής, της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Κάποιες φορές ο λόγος του είναι «αντιποιητικός» ή «χυδαίος», κατά την κρατούσα καθωσπρέπει αστική διανόηση, που την ενοχλεί, βέβαια, όμως καίριος, κοφτερός, αποκαλυπτικός, γνήσιος, καταπέλτης για τους συμβιβασμένους και τους πραγματικά χυδαίους.
Στο παρόν βιβλίο του δεν υπάρχουν διάφορα ποιήματα, αλλά μόνο ένα ποίημα έκτασης δεκαπέντε σελίδων, μια ποιητική σύνθεση. Εμπνευστής των στίχων του είναι η ίδια του η ζωή, η καταγωγή του, τα παιδικά του βιώματα, η κοινωνική και ταξική του συνείδηση. Ο πατέρας του και ο θείος του εργαζόμενοι στις λαϊκές αγορές, «λαϊκατζήδες», και αυτός από μικρός κοντά τους, βοηθός τους, πίσω από τον πάγκο. Βιώματα που δεν εξαλείφονται στο πέρασμα του χρόνου, αν και μεγάλωσε, σπούδασε στο πανεπιστήμιο, έγινε επιστήμονας.
Η επιλογή του ήταν να ακολουθήσει το δρόμο των εργατών και των εργαζομένων, γενικότερα. Θέλει να είναι κοντά και μαζί με την εργατική τάξη. Γι' αυτό και ο στίχος του είναι ταξικός και συχνά αναφέρεται σε κοινωνικά προβλήματα, χωρίς να στέκεται στην περιγραφή, αλλά στο βάθος και στην ανάλυση των φαινομένων. Καταγράφει ποιητικά το κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά δε μένει στην περιγραφή, δίνοντας διάσταση και προοπτική στην αλλαγή και στην ανατροπή.
Παραθέτω, ως δείγματα γραφής, ελάχιστα από τα 69 τετράστιχα της ποιητικής του σύνθεσης:
«Τα προϊόντα στον πάγκο αραδιασμένα/η παράσταση και πάλι αρχινάει/η βροχή τρυπάει τα κόκαλα τα ιδρωμένα/η ορθοστασία τα γόνατα πονάει.» Κάπως έτσι περιγράφει την πραγματικότητα και τα προβλήματα του κλάδου των λαϊκατζήδων.
«Φρούτα, λαχανικά, υφάσματα/τ' ανθρώπινου κόπου δημιουργίες/του μισού ευρώ τα λαχανιάσματα, ενάντια/στων πολυεθνικών τις ραδιουργίες.», περνώντας από την περιγραφή στην κοινωνιολογική ανάλυση, δίνοντας σε δυο στίχους τις ταξικές αντιθέσεις.
«Μικρογραφία κοινωνίας/όλες του κόσμου οι λαϊκές/μέσα τους ένα αεράκι ειρωνείας/που ξαποσταίνει μοναχά τις Κυριακές», αφού περιγράφει σε άλλα τετράστιχα τα διάφορα κοινωνικά στρώματα που υπάρχουν ως έμποροι και ως πελάτες στις λαϊκές.
«Σωματείο, συνελεύσεις για ουσιαστικά προβλήματα/ο φόβος για το αύριο του κλάδου/προτάσεις άπειρες που φέρνουν νέα ερωτήματα/να μην καταντήσουμε απορρίμματα του κάδου.», καθώς τον απασχολεί η συνδικαλιστική οργάνωση και πάλη των εργαζόμενων στον κλάδο.
«Εξαγγελίες, νέα μέτρα για εμπόριο υγιές/πρωτοσέλιδα, δηλώσεις, μα χαμένη η ουσία, πως το κύριο είναι να ανατραπεί η εξουσία/που γεννά τις ανεργίες και τις λαμογιές.», περιγράφοντας την αλητεία της αστικής εξουσίας και θέτοντας θέμα ανατροπής της.
«Φορτηγά ατέλειωτα στου Ρέντη το παζάρι/πάνε κι έρχονται καρότσια και τελάρα/στον ίδιο χώρο ο αξιοπρεπής και το τομάρι/απ' όλα έχει και τούτη εδώ η φάρα.», καταγράφοντας την ανθρωπογεωγραφία του κλάδου με ειλικρίνεια, αν και παρόμοιοι χαρακτήρες και συμπεριφορές υπάρχουν και σε άλλους κλάδους εργαζομένων, εμπόρων κ.λπ.
«Στη λαϊκή μεγάλωσαν/και μεγαλώνουνε πολλά παιδιά/το βιος τους το εμπάλωσαν/με μια αντάρα στην καρδιά.», δηλώνοντας ότι αρκετοί από τους λαϊκατζήδες δουλεύουν από παιδιά και έχουν βιώσει πόνο, ταλαιπωρία, απογοήτευση, αδικία.
«Το χρήμα, κατάρα και στόχος ποθητός/στα μηνίγγια φλόγα, στο κεφάλι πυρετός/αϋπνία κι έλκος στο στομάχι/σκληρός ανταγωνισμός πάντοτε να άρχει.», αποφαινόμενος τις δυσκολίες του επαγγέλματος και τα προβλήματα υγείας, κυρίως, που απορρέουν απ' αυτές.
«Ελεύθεροι επαγγελματίες, μάπα ελευθερία/σαν τους κλόουν πριν την αυτοχειρία/για μισό κιλό κέρδος σαν παλιάτσοι να γελάν/κι όταν μένουν μόνοι τα νεύρα τους να σπαν.», ειρωνευόμενος την «ελευθερία», που ψεύτικα τάζει το αστικό κράτος, ενώ η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι δυσάρεστα πολύ διαφορετικές.
«Σελίδες, εγκυκλοπαίδειες και τόμοι/μπορούν να γραφτούν απ' της λαϊκής τις ιστορίες/η οποία είναι σπίτι κι οι λαϊκατζήδες οικοδόμοι,/παλάτι που το λυμαίνονται αρχόντοι και τ' αγαπούν παρίες.», δηλώνοντας πόσα γεγονότα και περιπέτειες συμβαίνουν χρόνια και δεκαετίες στις λαϊκές αγορές, που βέβαια - τα περισσότερα - τα βιώνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι σ' αυτές και φυσικά, καλό θα ήταν κάποτε να καταγραφούν για να μην πέσουν στην ιστορική λήθη, για τις μελλοντικές γενιές.
Τα παραπάνω αποσπάσματα του βιβλίου, δεν παρέχουν στον επίδοξο αναγνώστη του μια πλήρη εικόνα των θεμάτων, που διαπραγματεύεται ποιητικά ο Χρ. Δημούλας, ούτε του δίνεται τοιουτοτρόπως ολόκληρο το ψηφιδωτό ιδεών, απόψεων, γεγονότων, βιωμάτων κ.ο.κ., ικανά για να δημιουργήσουν ή να διαμορφώσουν την άποψη του αναγνώστη για τις λαϊκές και τους λαϊκατζήδες, για τις ιδιομορφίες και τα προβλήματα του επαγγέλματος κ.ο.κ.
Ένα βιβλίο, άξιο λόγου, που αξίζει να αναζητηθεί και να διαβαστεί, αλλά και να παρουσιαστεί σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις.
e-mail:thkaragia@gmail.com
https://thkaragia.wix.com/main
«Οι λαϊκατζήδες» είναι το πρώτο βιβλίο, που εκδίδεται για την κοινωνική αυτή ομάδα της εργατικής τάξης. Και είναι άξιο λόγου, που το σκέφτηκε και το υλοποίησε ο ποιητής Χρήστος Δημούλας.
Επίσης, ο «περί ου λόγος» ποιητής κυκλοφόρησε, επίσης, για πρώτη φορά την αξιόλογη ποιητική βιογραφία, με τίτλο: Χρήστος Δημούλας: «Γιώργος Φαρσακίδης, Ο Ζωγράφος του Λαού», εκδ. Εντύποις» (ποιητική συλλογή)
Δρ. Θανάσης Ν. Καραγιάννης